Παρασκευή 26 Ιουλίου 2019

75. Ο αλλοτριωμένος θεατής της «ζωής»

Ο θεατής ταυτίζοντας τη ζωή του με το θέαμα, δεν αντιδρά. Μιμείται τους ήρωες γιατί έτσι ηρωοποιείται και ο ίδιος. Οι κινήσεις του δεν είναι δικές του, τις επιβάλλει το σύστημα. Η σκέψη του δεν του ανήκει γιατί άλλοι σκέφτονται γι αυτόν. Δεν είναι θεατής, αλλά ο πρωταγωνιστής στο θέατρο της ζωής, προσπαθώντας να παίξει όσο το δυνατόν καλύτερα το ρόλο του, εξυπηρετώντας χωρίς να το αντιλαμβάνεται τον καταπιεστή του, το σύστημα! Κινείται σαν μαριονέτα ακόμα κι εκεί που νομίζει ότι φέρεται σαν αντιεξουσιαστικός, εξυπηρετώντας το ίδιο σενάριο των εξουσιαστών, ακολουθώντας πιστά τους κανόνες που του έθεσε το σύστημα! Το σύστημα το επιτυγχάνει αυτό πότε με την προβοκάτσια, πότε με τον προσηλυτισμό και πιο συχνά με την πειθώ, από το σχολείο. Καθημερινά σκαρφίζεται νέους τρόπους πειθούς, οδηγώντας νέα πρόβατα στο μαντρί, ώστε και αυτά να έχουν την εντύπωση ότι οδηγήθηκαν εκεί για να προστατευτούν!
Έτσι το Σύστημα διαιωνίζεται και επιβιώνει.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: Περί αλλοτρίωσης και υποκρισίας, απάτης και ηλιθιότητας


 

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2019

74. Ένα άχρηστο, αλλά διαχρονικό, θεολογικό ερώτημα.


Τέτοια «σοβαρά» ερωτήματα έθετε ο χριστιανός φιλόσοφος τον 13ο αιώνα προς τους πιστούς που μερικοί σπάνε ακόμα το κεφάλι τους να τα απαντήσουν. Σήμερα είναι ένα καλό απόφθεγμα που περιγράφει καλά πώς μπορεί κανείς να ασχοληθεί με το τίποτα και το περιττό, δίνοντας υπόσταση στο ανυπόστατο, το αγαπημένο θέμα της θεολογίας, που το Σύστημα διδάσκει ακόμα και στα Ανώτατα Πνευματικά Ιδρύματα, τα πανεπιστήμια, στα οποία δημιούργησε και «έδρα θεολογίας». Στις τιμητικές θέσεις των Διδακτόρων τους πολλές φορές βρίσκονται και άτομα που δεν γνωρίζουν ούτε τι είναι ένας πλανήτης!