Ο
θεατής ταυτίζοντας τη ζωή του με το θέαμα, δεν αντιδρά. Μιμείται τους
ήρωες
γιατί έτσι ηρωοποιείται και ο ίδιος. Οι κινήσεις του δεν είναι δικές του,
τις
επιβάλλει το σύστημα. Η σκέψη του δεν του ανήκει γιατί άλλοι σκέφτονται γι
αυτόν.
Δεν είναι θεατής, αλλά ο πρωταγωνιστής στο θέατρο της ζωής, προσπαθώντας
να
παίξει όσο το δυνατόν καλύτερα το ρόλο του, εξυπηρετώντας χωρίς να το
αντιλαμβάνεται τον καταπιεστή του, το σύστημα! Κινείται σαν μαριονέτα
ακόμα κι
εκεί που νομίζει ότι φέρεται σαν αντιεξουσιαστικός, εξυπηρετώντας το
ίδιο
σενάριο των εξουσιαστών, ακολουθώντας πιστά τους κανόνες που του έθεσε
το σύστημα!
Το σύστημα το επιτυγχάνει αυτό πότε με την προβοκάτσια, πότε με τον
προσηλυτισμό και πιο συχνά με την πειθώ, από το σχολείο. Καθημερινά
σκαρφίζεται
νέους τρόπους πειθούς, οδηγώντας νέα πρόβατα στο μαντρί, ώστε και αυτά
να έχουν την εντύπωση
ότι οδηγήθηκαν εκεί για να προστατευτούν!
Έτσι το Σύστημα διαιωνίζεται και επιβιώνει.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: Περί αλλοτρίωσης και υποκρισίας, απάτης και ηλιθιότητας
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: Περί αλλοτρίωσης και υποκρισίας, απάτης και ηλιθιότητας
